Un Sonnet De Joachim Du Bellay (1522-1560)
Vu le soin ménager, dont travaillé je suis,
Vu l’importun souci, qui sans fin me tourmente,
Et vu tant de regrets, desquels je me lamente,
Tu t’ébahis souvent comment chanter je puis.
Je ne chante, Magny, je pleure mes ennuis,
Ou, pour le dire mieux, en pleurant je les chante,
Si bien qu’en les chantant, souvent je les enchante ;
Voilà pourquoi, Magny, je chante jours et nuits.
Ainsi chante l’ouvrier en faisant son ouvrage,
Ainsi le laboureur faisant son labourage,
Ainsi le pèlerin regrettant sa maison,
Ainsi l’aventurier en songeant à sa dame,
Ainsi le marinier en tirant à la rame,
Ainsi le prisonnier maudissant sa prison.
Yaptığım işten çektiğim azaba bakınca,
Beni sonsuz üzüntüye boğan baş belası endişeme ,
Ve bütün o yakınmalarıma bakınca;
Biliyorum hayret ediyorsun;
Nasıl hala şiir yazdığıma...!
Şiir değil yazdıklarım, Magni;
Dertlerime ağıt yakıyorum...!
Daha doğrusu kan ağlayarak yazıyorum bunları...!
Buna rağmen onları yazarken haz duyuyorum...!
İşte bu yüzden gece gündüz şiir yazıyorum, Magni!
İşte hep böyle söyler türkülerini;
İşini yapan işçi,
Tarlasını süren çiftçi,
Kutsal yolda pişmanlığı yaşayan hacı,
Kadınını özleyen maceracı,
Küreğini çeken denizci,
Lanet okuduğu hapishanenin esiri ...
Çeviri : İpekoz – Can Özbek