El ele
(Hikayeyi "Rain Man" filminin müziklerinden olan Iko Iko ile okuyabilirsiniz.)
Bir süre önce, Seattle olimpiyatlarında, zekaca veya vücutca engelli dokuz atlet, 100 metrelik bir yarışın başlama noktasında duruyorlardı.
Tabanca atıldı ve yarış başladı. Hepsi koşmuyordu, ama herkes katılmak ve kazanmak istedi.
Üçlü gruplar şeklinde koşuyorlardı. Bir çocuk takıldı ve düştü, bir iki yuvarlandı ve ağlamaya başladı.
Diğer sekizi onun ağladığını duydu. Yavaşlayıp arkalarına baktılar. Durdular ve geri geldiler...Hepsi de...
Down sendromlu bir kız, çocuğun yanına oturdu, sarıldı ve sordu:
"Şimdi kendini daha iyi hissediyor musun?"
Sonra, dokuzu birlikte omuz omuza bitiş çizgisine yürüdü.
Kalabalık ayağa kalktı ve alkışladı. Alkışlar uzun süre devam etti...
Bu olaya tanık olanlar hala bunu anlatıyor.
Neden? Çünkü, bu hayatta önemli olan şey, kendimiz için kazanmaktan, çok daha ötede olan bir şeydir. Bu hayatta önemli olan, diğerlerini de anlamak, yavaşlamak ve rotamızı değiştirmek anlamına gelse bile, diğerlerinin kazanması için yardım etmektir. Toplumsal duyarlılık ve bilinç bu şekilde gelişir “
(Yılmaz, 2002, sayfa 30. )